Namaak als actueel wereld-misdaadfenomeen — zondagavond in Panorama op Canvas (België 2)

Veelzeggende details
De actualiteitenrubriek Panorama van het tweede Nederlandstalige, Belgische televisienet (Ketnet/Canvas), toont zondag 17 augustus, tussen 20:10 uur en 20:55 uur, het eerste deel van een uitgebreide reportage van William van Laeken — die als de grijze eminentie van de Vlaamse televisie wordt beschouwd — over namaakmerken en alle parafernalia die daarmee te maken hebben. Van Laeken koppelt aan het bestaan en de aankoop door tal van gretige mensen, vooral in het buitenland, van zogeheten topmerken, de vraag of men er wel zeker van is dat men ook werkelijk een product heeft gekocht van de maker wiens/wier naam de tas, de schoenen of het T-shirt, siert. Juist nu duiken allerwegen meer kritische vragen op met betrekking tot de materialen die tal van mensen aanschaffen — uit overwegingen van kwaliteit of status, dan wel een combinatie van die beide elementen. Eén groot land van herkomst treedt daarbij steeds nadrukkelijk op de voorgrond: de Volksrepubliek China dat verantwoordelijk is voor het verspreiden van zo'n tachtig procent van alle nepproducten. Daarvoor is van lieverlee een logistiek in het leven geroepen, die gezien de aard van het fenomeen, een open deur biedt aan lieden, overal ter wereld, met niet al te beste bedoelingen en geen andere doelstelling dan Geld, zo veel als maa enigszins mogelijk is. De bestudering van diverse details van die nep zou de koper in spe al argwanend moeten maken. Zou een firma als Hugo Boss de tweede S in de eigen naam vergeten? En zo zijn er nog tal van andere fabrikantennamen, die spelfouten vertonen.

Enquête
Verleden jaar is er in België onder duizend consumenten een enquête gehouden, die verbijsterende cijfers opleverde: meer dan 50% van alle Belgen tussen vijftien jaar en de klassieke pensioengerechtigde leeftijd had wel eens zo'n namaakproduct aangeschaft. Daarbij bleek tevens dat juist mannen, stadbewoners en Vlamingen de meeste keren door de knieën waren gegaan: maar liefst zestig procent. Daar staat tegenover dat de Walen voor 'slechts' 44% het schip in waren gegaan. Andere opvallende uitkomst is dat de aanschaf hiervan — in tegenstelling tot wat men in eerste instantie toch zou verwachten — nauwelijks via het internet werd gerealiseerd, maar tijdens vakanties in het buitenland. In de meeste gevallen ging het om kleding, maar ook parfums en cosmetica, beeld- en geluidsdragers (dvd's en cd's), juweliersproducten, handtassen en portemonnees.
In de VPRO-Gids, die een artikel aan de reportage besteedt, vraagt de scribent zich in de laatste alinea af of deze tweedelige documentaire — waarvan volgende zondag de andere helft zal worden uitgezonden — echt van William van Laeken is of dat we nu toch weer eens met een nepuitzending — nu eenmaal een specialisme èn specialiteit van de min-of-meer-Nederlandstalige zuiderburen — worden opgezadeld.
Mocht dat laatste het geval zijn, dan hebben we te maken met een Grap over een zeer Ernstige Zaak, en dat zouden Flaminganten toch nimmer doen . . . . .?