Het jaar 1948 in Israël en Palestina — een Joodse droom, doch tegelijkertijd een Arabisch drama

Op 14 mei is het exact zestig jaar geleden dat de staat Israël werd gesticht, en over die oprichting en alle bijbehorende parafernalia is een documentaire gemaakt, die op woensdag 14 mei, tegen het einde van de dag, vanaf 23:30 uur, door de Duitse televisiezender ARD/Das Erste zal worden uitgezonden en overloopt in het eerste kwartier van donderdag 15 mei. Het historische gebeuren zal in deze documentaire aan een nader onderzoek worden onderworpen aan de hand van de zeer persoonlijk getinte lotgevallen van zeven mensen, die persoonlijk bij de ontwikkelingen van toen waren betrokken: zowel Joden alsook Palestijnen.
De exacte titel van de documentaire is 1948 — Jüdischer Traum, arabisches Trauma.

Sociaal-democratie in Europa zwaar op de tocht

Groot-Brittannië
Met de nederlaag die de nieuwe Britse premier Gordon Brown en zijn Labour-party de afgelopen week in tussentijdse verkiezingen heeft geleden, is een teken aan de wand, en niet alleen voor de zich verbaal nog steeds als sociaal-democratisch presenterende partij op het grote eiland ten westen van Nederland. Inmiddels is duidelijk geworden dat meer dan de helft van de Labour-stemmers — 55 procent om precies te zijn — de wens heeft geuit dat de huidige premier zich terugtrekt.

Nederland
In eigen land is de situatie overigens al niet veel beter: indien er nu verkiezingen zouden worden gehouden, dan zou ook de Partij van de Arbeid opieuw gevoelige verliezen leiden, ondanks een al te breed stralende Wouter Bos.
Wie de ontwikkelingen binnen de sociaal-democratie binnen de drie genoemde landen de laatste jaren — en misschien zelfs wel een heel decennium — heeft gevolgd, heeft kunnen vaststellen dat het 'insituut' sociaal-democratie zich meer en meer heeft verwijderd van al diegenen in de samenleving, die oorspronkelijk gezamenlijk het sociaal-democratische electoraat vormden. De geschiedenis heeft ons geleerd dat dit altijd dramatische gevolgen heeft voor de partij in kwestie — vroeg of laat. In ons land is dat met de opkomst van de Socialistische Partij weliswaar reeds duidelijk geworden, maar vooral de laatste jaren, voorafgaande aan de laatste algemene verkiezingen is gebleken dat het enorme succes van die groepering mede te danken is aan de al te elitaire opstelling van de partij, die steeds meer inwisselbaar w ordt voor delen van de christen-democratie en zelfs voor, zij het kleinere, hoeveelheden traditionele liberalen.

Duitse Bondsrepubliek
Alleen in Duitsland lijkt het erop dat de Geïncarneerde Hoogmoed die Kurt Beck heet — en voorzitter is van de Sozialdemokratische Partei Deutschlands, doch tegelijkertijd een ministerspost bekleedt in de regering van de zogeheten 'Große Koalition' van christen-democraten en sociaal-democraten — nog net op tijd het roer heeft kunnen omgooien door tijdens de 1 mei-demonstratie van de Duitse vakbond op een podium, naast voorzitter Sommer, te beloven dat hij zich verder sterk blijft maken voor een minimumloon — iets datten eerste bij de coalitiepartner CDU niet zo best valt en dat voorts bij de handel en industrie (lees: de werkgeversverbanden) al helemaal op afwijzing stoot. Daardoor laat Kurt Beck zich echter niet al te zeer leiden, en al evenmin door tal van deskundigen binnen de eigen partij. Hij kondigt af en toe nieuwe maatregelen aan, die zelfs zijn 'directe omgeving' tot wanhoop brengen doordat men geen details — en soms zelfs de grote lijnen niet eens — kent.

Ralf Dahrendorf in interview over nationalisme en racisme — op 4 mei 's avonds via GeschiedenisTV

Interview met Lord Dahrendorf
GeschiedenisTV zendt op zondag 4 mei, 's avonds tussen 23:30 uur en middernacht een interview uit met Lord Dahrendorf, de Duits-Britse sociloog met een internationaal zeer hoogwaardige reputatie. Dat gebeurt met de herhaling van een aantal programma's in de serie Kenmerk. De aflevering met Ralf Dahrendorf heet Polsslag van de tijd. Het thema dat met dit lid van Britse Hogerhuis wordt besproken, is de opkomst van het nieuwe nationalisme en racisme nu de oude kaders — oost en west in hun controverse binnen de Koude Oorlog — zijn weggevallen.
Ralf Dahrendorf werd in 1929 geboren; hij was onder meer professor voor sociologie, Warden van het St. Anthony's College in Oxford. In Duitsland was hij lid van de Bondsdag, EG-commissaris, en voorts vervulde hij de functie van directeur van de London School of Economics. In 1993 werd hij in de Britse adelstand verheven en is sedertdien lid van het Hogerhuis (House of Lords). Ralf Dahrendorf schreef tal van boeken over allerlei brandende vraagstukken. Der modere soziale Konflikt — Essay zur Politik der Freiheit uit 1992 is helaas niet meer verkrijgbaar, behalve antiquarisch. Actueel is het echter wel.
In zijn Europäisches Tagebuch dat eerst in delen in diverse printmedia was verschenen en in 1995 als boek op de markt kwam, beschrijft Dahrendorf zijn reizen en ontmoetingen met hooggeplaatsten uit de wereld der politiek, der economie en met gekroonde hoofden, maar ook met eenvoudige staatsburgers.

Gevaarlijke rattenvangers
Overal in Europa en, helaas ook in al te hoge mate, in het Koninkrijk der Nederlanden, is de koorts van het nationaisme weer uitgebroken en wordt de stuitende taal van de gedrochten uit de eerste helft van de twintigste eeuw opnieuw over het volk uitgestort door een stelletje rattenvangers, dat daar voor de eigen doeleinden profijt uit wenst te trekken, en niet in de geringste mate is geïnteresseerd in het wel of het wee van de mensen in eigen land, maar deze voor het karretje wenst te spannen als middel tot het bereiken van het doel, en dat is ook nu nog altijd Macht en Meer Meest Meester Macht.
Vergis u zich niet: enig chauvinisme kan hier en daar best op z'n plaats zijn, maar zodra dit gevoelige verschijnsel ontaardt in nationalisme, dan weten we dat alle noodklokken weer keihard zouden moeten luiden, aangezien nationalisme slechts een symptoom is van een heel gevaarlijke en uiterst besmettelijke ziekte, die al snel epidemische vormen aanneemt en daarbij geheel geen acht slaat op landsgrenzen: fasctische terreur, zoals Europa die in de eerste vijf decennia in de gruwelijkst denkbare mate heeft gekend onder de Beestenlaars van Krankzinnige Dolfje te Mofrika en onder de alles verstikkende bontmuts van een nog gedegenereerder gedrocht in Moskou: het uitzinnige wrak genaamd Dzjoegasjvili, zich noemede en schrijvende Stalin. De rasploert in Spaans-Madrid kon er echter ook wat van. Dezen werden echter in beestachtigheid nog overtroffen door de stinkende ranzigheid genaamd Mao Zedong, een smeerlap van het meest troebel denkbare water, die zelfs nimmer zijn tanden poetste, maar er toch in slaagde zeventig miljoen dodelijke slachtoffers te maken.
Wie zich in deze tijd, aan het begin van de eenentwintigste eeuw, toch laat vangen door een paar grootbekken en andersoortige monsters zonder waarde, draagt zelf mede verantwoordelijkheid voor de kampen, de galgen en de puinhopen, die als gevolg van deze extremistische opleving weer het uiteindelijke gevolg zullen zijn. Maar dan roept men wel weer en masse: "Wir haben es nicht gewußt." Kijkt vooral goed naar de tronies van de ziekmakende rattenvangers, dan dient u genoeg te weten!
Zie ook de bijdrage over o.a. Hitlers Mein Kampf tijdens de thema-avond Manifeste des Hasses, dinsdag 6 mei op de cultuurzender Arte.